We zitten met een wijntje aan boord als een mailtje binnenkomt van een oud-collega die vraagt of we al richting Spanje zijn vertrokken. Dat is in zekere zin een opsteker want de waarheid is dat deze mei-maand het beste kan worden omschreven als één van bloed (nou ja, een drupje), zweet en tranen (minstens een emmer vol). Hoezo Spanje??? We vinden het al een uitdaging om veilig de haven van Den Helder in- en uit te varen!

Na onze ervaringen de afgelopen twee jaar op het IJsselmeer en het Grevelingen hadden we het idee dat we deze maand al wat tochtjes zouden kunnen plannen. In plaats daarvan doen we manoeuvreer oefeningen in de haven en testen op de rede (=even buiten de haven) nog steeds de zeilen en zeilvoering. Deze ingewikkelde dingen worden natuurlijk door Peter gedaan. Mijn taak is om de werkzaamheden op het dek naar behoren uit te voeren (het onderdeel zweet en tranen). Anders dan een auto die je gewoon parkeert  zit een afgemeerde boot vast aan lijnen (trossen en springen) en worden fenders (stootkussens) aan de zijkanten van de boot gehangen ter voorkoming van schade. Het klaar hangen cq klaarleggen -het zogenaamde dekwerk- is één van mijn taken. Bovendien word ik ook geacht om snel een lijn over een bolder (soort paaltje) naar de kant te kunnen gooien om de boot vast te leggen. Kortom: uiterst belangrijk werk en wat de uitvoering betreft zijn er nog wat verbeterpuntjes. 

Zo voeren we eerder deze maand naar de sluizen naar de Oever. Vòòr de sluizen is plaats om af te meren voor het geval dat er gewacht moet worden. Gelukkig was er het stil en via de marifoon informeerde Peter de sluiswachter dat we alleen gingen oefenen en niet door de sluis wilden. De afmeermanoeuvre verliep prima, Peter legde de boot tegen de kant en toen was het aan mij de taak om snel en goed de lijn om de bolder te gooien zodat het schip vast zou komen te liggen. Dat ging mis, niet één keer, maar zo'n keer of vijf en toen heeft Peter het maar zelf gedaan. Niet echt stemming verhogend, maar de sluismeester die ons vanuit zijn kantoor kon zien heeft ongetwijfeld een leuke middag gehad.

Het afmeren in de haven van Den Helder gaat inmiddels over het algemeen goed, maar ook daar gaat het nog wel eens mis. Ik blijk over de gave te beschikken om lijnen op het meest ongelukkige moment in de knoop te krijgen dan is vastleggen lastig. De boot kan dan in de box doorschieten of dwars komen te liggen en dat is niet de bedoeling. Terwijl ik weer eens op de steiger stond te klungelen kwamen er twee heren toegeschoten om te helpen. Terwijl ze hielpen vertelden ze dat hen dit ook zo vaak is overkomen en (met een blik richting Peter) dat het altijd aan de schipper ligt. Dat is niet helemaal waar natuurlijk, maar klinkt wel als muziek in de oren. Want eerlijk is eerlijk, een zeehaven als Den Helder heeft toch wat nadelen.Tenminste als wij onze eigen 'prestaties' vergelijken met die van andere ligplaatshouders en passanten. Het is een getijde haven en daarmee wat  lastiger aan te varen dan bijvoorbeeld een haven op het IJsselmeer. Passanten die deze haven bezoeken zijn in veruit de meeste gevallen ervaren zeezeilers uit binnen- en buitenland die zonder problemen binnenvaren en afmeren alsof een driewielertje in een speelhoek wordt geparkeerd.

Toch is er vooruitgang te melden, vandaar de titel van deze blog. Eindelijk hebben we voor het eerst afgemeerd in Oudeschild (Texel, zie foto), onze eerste Waddenhaven! Het inlopen van een onbekende haven is spannend omdat je van te voren niet weet hoe je moet afmeren. Soms mag je aan een stijger liggen, soms moet je afmeren in een box. In dat laatste geval is het de vraag hoe de box is gebouwd en op welke wijze de lijnen bevestigd moeten worden (soms zijn er bolders, soms alleen ringen op de stijger). Gelukkig zijn zeilers erg behulpzaam en kwam een aardige meneer direct een handje helpen. Toen we eenmaal vastlagen bleek de zij-steiger (zie foto) te ver van het schip af te liggen en stond ik voor de keuze om óf aan boord te blijven of via de voorpunt naar beneden te klauteren (er af ging makkelijker dan er weer op). Uiteraard was aan boord blijven geen optie en hebben we een heerlijk visje gegeten bij eetcafé Veronica in de haven. Daarna in de vroege avond teruggevaren naar Den Helder en rond 21.00 uur weer terug.

We zijn nu weer even thuis. Tijd om mailtjes af te handelen. Mijn collega zal ik schrijven dat we voorlopig nog geen koers zetten naar Spanje.

 

 

 

.