Het is één van de tropische dagen van deze zomer. We varen de haven van Andijk binnen op zoek naar de ons toegewezen plek. Het is rustig in de haven. De boot aan onze ene kant is ‘onbewoond’, de box aan onze andere kant is leeg.

Een paar uur later, als we net van ons borreluurtje genieten en de wijn en zon ons wat slaperig heeft gemaakt, komt een zeiljacht de haven in en zet koers naar de lege box naast ons. Volgens goed zeilers gebruik laat Peter zijn wijntje even voor wat het is om te assisteren bij het aanmeren. Een jonge meid staat achter het stuurwiel, een man met baard geeft aanwijzingen. Op de punt van de boeg staat een knul met een grote bos krullend haar die zowel in zijn linker- als in zijn rechterhand een lijn vast heeft. Hoewel de boot nog enige afstand tot de steiger heeft springt hij met een boog van boord. Hij is jong, het loopt goed af. Nu hij met de beide lijnen op de steiger staat en de boot zelf kan vastleggen is duidelijk dat Peters hulp overbodig is. Als de buur-boot wat later vastligt kijkt de man met de baard onze richting op. Wij groeten hem vriendelijk. Hij kijkt ons aan zonder verder enige reactie te geven. Doof of in elk geval hardhorend concluderen wij.

Met de rust is het in elk geval gedaan. De boxen in deze haven zijn smal en dat betekent dat onze kuip en die van onze buurboot nauwelijks 2 meter van elkaar verwijderd zijn. Zelfs met een lastige sudoku voor de neus is het onmogelijk om hun gesprek niet te volgen. Het gaat om een vader, zoon en dochter. De kids zullen rond de twintig zijn. Er schijnt ook een moeder aan boord te zijn, maar die heeft zich nog niet in de kuip laten zien. Ondanks het snikhete weer zit ze binnen in de kajuit. We horen en zien haar niet, maar haar kinderen roepen met enige regelmaat logistieke zaken richting kajuit. Rond etenstijd kondigt vader aan dat hij gaat BBQ-en. De jachthaven heeft voor dit doel een mooi, afgescheiden deel op het haventerrein ingericht. Vader zet echter, zo merken we later, een mini BBQ neer op de pad dat naar het havenkantoor en het toiletgebouw leidt.

Als de vader klaar is en met het BBQ-resultaat op een bordje naar de boot komt zien we voor het eerst de moeder, met een hoogrode kleur, uit de kajuit komen met de rest van de maaltijd. Vanuit de rust van onze eigen kuip constateren wij met enige verbazing dat deze familie over het vermogen beschikt om in een razend tempo te eten en gelijktijdig uitbundig te praten. Het gesprek gaat –hoe kan het anders- over zeilen. Dat is dan weer wel leuk.

We besluiten de volgende ochtend om een dagje langer in Andijk te blijven en een fietstochtje te maken naar Enkhuizen. De buurtjes zullen vandaag wel weer vertrekken. Maar als we in de loop van de middag bij onze boot aankomen liggen de buurtjes er nog steeds. Aan beide zijkanten van hun boot is nu een wedstrijdnummer bevestigd en dat trekt onze aandacht. De krullenbos en de vader met baard zijn alleen aan boord. Moeder en dochter zijn blijkbaar vertrokken. Op onze vraag wat voor wedstrijd het betreft, vertelt de jongen enthousiast dat ze voor de vierde keer meedoen aan de Delta Lloyd 24-uurs race die om 19.00 uur van start zal gaan. Hij legt uit dat het de bedoeling is om zoveel mogelijk mijlen te maken én tijdig te finishen. Als ze een paar uur later  richting Medemblik vertrekken voor de start, zwaaien wij ze uit en wensen ze een goede wedstrijd. ‘Dat zal wel lukken’, roept de jongen zelfverzekerd terug en zwaait terug. Zijn vader draait zich om en kijkt ons aan zonder verder enige reactie te geven. Doof of hardhorend is hij in elk geval niet.